امیری
امیری خوانی یکی از مهم ترین ارکان موسیقی آوازی مازندران است که با دو بیتی های منسوب به امیر با سربند یا شیواش « امیر گته » آغاز می شود. مقام امیری دردو نوع امیری بلند و کوتاه روایت شده است. امیری در مایه ی آواز دشتی و به صورت ریتم آزاد در پرده ی عشاق اجرا می شود و در نهایت به شور فرود می آید.
گردش ملودی آغازین این امیری از درجه ی ششم شور شروع شده روی محوریت درجه ی هفتم و هشتم به درجه ی چهارم شور می رسد. آغاز ملودی جمله ی دوم از درجه ی هفتم و هشتم به حالت افتانی روی درجه های متعدد فعالیت کرده موقتا به شور فرود می آید. جمله ی دوم مانند جمله اول با آغازی مشترک، این بار تا درجه های نهم و دهم نیز عبور کرده دوباره موقتا به شور فرود می کند. در ادامه جمله ی دوم نیز سیر حرکت ملودی را مثل قبل ادامه داده ودر روند پایانی جمله از درجه ی ششم به صورت « بمل» شد با حرکت افتانی به فرود نهایی شور می رسد.
پرش های سوم و چهارم یکی از ویژگی های این آواز است. شعر با درون مایه ای اخلاقی و عرفانی ادامه مسیر آواز را پیش می گیرد.
نظر خود را بنویسید